Hockey is een nette sport, zeggen velen.

En het WK in 2014 was een visitekaartje voor ons land en voor de sport. Het is mijn sport. Ik beleef veel plezier aan deze sport. Als ouder langs de lijn, soms als trainer of coach en ook als scheidsrechter. En ik ben trots op onze club dat wij zo voortvarend CS+ (Club Scheidsrechter Plus, een groep enthousiastelingen die steeds beter willen leren fluiten) in onze club invoeren.

Over het algemeen ontmoet ik heel erg veel liefhebbende, goedwillende, supporterende, stimulerende bevestigende en enthousiaste ouders. Maar soms zijn er ook aparte ouders langs de lijn. Fanatiek, luid, dominant en ergerniswekkend. Deze ouder die ik in oktober 2014 ontmoette spande de kroon. Een pass van achter naar de rechtsbuiten. Vlak bij waar ik als scheidsrechter stond. Speler (12 jaar) moest zijn best doen om de bal te stoppen. Sist een ouder van de tegenstander langs de lijn: “Mis!” Echt waar.

Ongelofelijk, dacht ik. Ik draaide me om en sneerde in een vlaag van acute ‘adremheid’ terug. “Wat u zegt, dat bent u! Net als op de kleuterschool: alles wat je zegt ben je zelf”. En ging toen weer door met mijn taak: kinderen een plezierige wedstrijd bezorgen door goed te fluiten. Ik hoorde gelach in mijn rug. 🙂

Wat is nou mijn punt?

Emoties horen bij de sport, zal iedereen kunnen beamen. En dat ouders die ook hebben, soit. Hoewel soit. Menig ouder zegt als excuus dat ze zo betrokken zijn en dat teksten als “hé scheids, . . . . . . .” daarbij horen. Ik vind dat het er niet bij hoort, ook al gebeurt het nog zo hockey-achtig netjes, wat niet altijd het geval is.

Mijn wellicht makkelijke stelling is dat deze volwassenen die naar sportplezier van hun kinderen komen kijken zich in hun uitingen langs de lijn moeten inhouden en beperken tot “goed zo” en “kom op”. Of woorden van gelijke strekking. En het liefst ook nog eens niet de naam van een kind, laat staan het eigen, te roepen. Ieder kind die je deze vraag en antwoord voorlegt zal dat beamen. Ouders: houd uw mond! Je lijdt toch niet aan het Syndroom van Gilles de la Tourette?

En mochten de gemoederen hoog oplopen, dan vind ik dat na een tijdje de emotie plaats moet maken voor reflectie en het inzicht wat het gedrag van ouders langs de lijn voor invloed heeft op kinderen. Dat kan een stuk positiever.

Punt!

Dit blog is ook gepubliceerd op de site van Tischa Neve, van de organisatie Groot en Klein