Openingsblog

Betweter?

Al van jongs af aan heb ik te horen gekregen dat ik wel een erg sterke mening heb. Als jongste van vier moest ik natuurlijk soms vechten om aandacht en kreeg dat ook vaak. Ik praatte altijd al over van alles mee. Vond (en vind) ook van alles wat. En ja, het is ook vast genetisch bepaald. Die sterke mening heb ik dus nog steeds en komt me in mijn werk vaak goed van pas, maar ik ben me er zeer bewust van. Ik ga graag het debat aan. Soms hoor ik mezelf dan bijna preken. Maakt mij dat dan een betweter? Vast wel, in zekere zin. In ieder geval niet in de negatieve zin van het woord, vind ik zelf. Lees verder

Advertentie
Geplaatst in Persoonlijk | Tags: | Een reactie plaatsen

Het helen van de wond

Wellicht een wat vreemde titel voor een artikel, ‘Het helen van de wond’. Ik zal dit als metafoor proberen te duiden voor het verwerken van ‘oud zeer’ en de manier waarop je dit kunt begeleiden.
Organisatieontwikkelingen gaan gepaard met consequenties voor medewerkers. Die kunnen heel verschillend van aard zijn en ook heel verschillend beleefd worden. Het kunnen positieve en kansen biedende maar ook wat meer negatieve en emoties veroorzakende gevolgen zijn. Dit artikel gaat over deze laatste categorie. De manier waarop de betrokken medewerker er mee omgaat bepaalt mede de intensiteit en de duur van de emotie.

Soms duurt het erg lang en blijft de medewerker ‘ergens in hangen’, zoals managers dat dan vaak labelen. Dan is er sprake van ‘oud zeer’. Je zou kunnen zeggen dat er sprake is van een nog niet geheelde wond. De medewerker is niet in staat het effect van de verandering te verwerken. Of, maar vaker en, er is te weinig gedaan aan de ondersteuning om het te verwerken. In ieder geval in de beleving van de direct betrokkene. En daar is de medewerker dan ook weer boos over. Dat er niks gedaan wordt door de organisatie om de wond te genezen.

Er wordt dan namelijk gedacht dat er twee routes zijn voor de verwerking van de nare consequentie van een organisatieontwikkeling. Van buitenaf en van binnenuit. Van buitenaf kan omschreven worden als activiteiten die door de werkgever worden ondernomen en van binnenuit neemt de medewerker zelf de verantwoordelijkheid. Vaak verwacht de medewerker dat de veroorzaker (de organisatie, de Raad van Bestuur, de manager, het MT, de directie, etc.) het wel even gaat regelen. En met die verwachting roep je de teleurstelling over jezelf af. Want het is toch nooit goed. Om moedeloos van te worden. Uiteindelijk krijgt de medewerker het (ver)oordeel dat er geen land mee te bezeilen is. En escaleert het naar het niveau van niet meer goed functioneren. Terwijl je het ook als onvermogen kunt zien en niet als onwil.

Eerder deze week was ik voor een bijeenkomst bij een team van een zorginstelling. Veel veranderingen hadden ervoor gezorgd dat een medewerker vol in de weerstand ging. Het volgende gesprek vond toen plaats (verkorte weergave).

Zij: “Ik vind het allemaal maar niks wat ze doen. Er wordt toch niet naar ons geluisterd. Er moesten zelfs mensen weg. En wij moeten veel te hard werken. Telkens wordt er weer wat veranderd en dan krijgen anderen zelfs een bosje bloemen, maar wij zien nooit iemand en krijgen nooit wat ……….”

Ik: “Dat klinkt als een heel aantal nare ervaringen.”
Zij, inmiddels hevig geëmotioneerd: “Ja, echt hè! En dan verwachten ze ook nog dat we gewoon ons werk doen.”
Ik: “Ik zie dat je geraakt bent, je bent boos hè? Wanneer is dit begonnen?”
Zij: “Ja, ik ben echt boos. Jaren terug al. Eerst de reorganisatie met de managers, toen met de helpenden, toen met de verpleegkundigen en wij hebben er alleen maar last van. En nu heffen ze zelfs de managers op, dat is toch verschrikkelijk. En wij horen niks en ze laten ons gewoon stikken.”
Ik: “Je voelt je dus verwaarloosd. En wat verwacht je van de organisatie?”
Zij: “Nou, dat ze ons ook aandacht geven. Daar hebben ze een bloemetje gekregen. En wij niks. Ze komen niet eens langs.”
Ik: “Dit alles klinkt bijna alsof je een wond hebt.”
Zij: “Ja, zo zou je het kunnen zien.”
Ik: “En wonden doen pijn. Iedereen heeft wel eens een wond gehad. Al dan niet ernstig. Een schaafwondje, iets waar een pleister volstond of een snee die gehecht moest worden. En uiteindelijk geneest een wond altijd. Wat maakt dat een wond geneest? De hechting, de pleister of het verbandje? Of hoe gaat dat? Al die medisch geschoold mensen hier weten als geen ander dan iets op de wond niet volstaat. Een wond geneest vooral van binnenuit. Je doet dat zelf. Je lijf is daarop ingericht. Zodra er een wond ontstaat gaat je lijf aan de slag. Eerst om ervoor te zorgen dat de pijn meevalt en dan stuurt je lijf hulptroepen. De wond gaat dicht en onder het korstje doet je lijf de rest. Maar soms krab je het korstje eraf en dan duurt het langer. Of soms stoot je je precies aan het wondje en dan gaat het weer open. Met ‘verwondingen’ die ontstaan op je werk maar ook in je privéleven of elders is dat niet anders. Wat er ook opgeplakt wordt (aandacht, een bloemetje, informatie, erkenning etc. etc.) is niet genoeg, nooit. En verwachten dat anderen je wond voor jou genezen is ook niet genoeg, nooit. Jij bent uiteindelijk degene die je eigen wond geneest, en niemand anders.”
Zij: “Ja, als je er zo naar kijkt. Maar ze moeten toch ook iets doen voor ons?”
Ik: “Dat hebben ze ook gedaan, maar voor jou niet genoeg en daar had je nog net niet genoeg oog voor, omdat je zo boos bent. In de metafoor die ik zojuist vertelde hebben ze wel pleisters proberen te plakken, maar werd er van binnenuit door jou niet echt meegeholpen de wond te genezen.”

Zij: “Nee, maar het is toch niet mijn verantwoordelijkheid?”
Ik: “Van wie dan wel? Wie is er verantwoordelijk voor het verwerken van de pijn, voor het helen van de wond?”
Zij: “Zij moeten het toch allemaal oplossen, zij hebben deze situatie veroorzaakt.”
Ik: “Dat klopt ook, maar zij kunnen niet jouw wond genezen, dat kan alleen jij.”
Zij was toen echt even stil. Een traan biggelde over haar wang.
Ik: “En dat is inderdaad niet makkelijk. Maar zolang je de verantwoordelijkheid buiten jezelf legt, houd je de situatie die je niet wilt in stand. Dan krab je als het ware telkens het wondje weer open. Dus heb je huiswerk te doen.”
Zij: “Maar dat is toch niet te doen?”
Ik: “Ik erken als eerste dat het niet eenvoudig is. Maar met al die medisch geschoolde mensen om je heen, net als jij, kan deze metafoor je wel houvast bieden in de overtuiging dat je zelf de belangrijkste genezer bent van je eigen wonden. En als je dat echt inziet ontstaat er ruimte voor accepteren, verwerken en vooruit kijken.”
Zij: “Ik denk dat ik dat dan maar moet gaan proberen.”
Uiteindelijk is er in mijn ogen dus een hoofdroute voor het helen van een wond, net zoals met echte wonden, en dat is van binnenuit. Als je als medewerker in staat bent om te kijken naar je eigen aandeel in het instandhouden van oud zeer ben je bezig met accepteren, verwerken en vooruit kijken. Dan heel je de wond van binnenuit.
Ik heb ervaren dat als je dit gesprek rustig en met erkenning voor het ervaren leed voert en tegelijk de spiegel voorhoudt met de ultieme vraag: “wie is er dus verantwoordelijk voor het verwerken van de pijn, voor het helen van de wond”, komt de medewerker tot het inzicht dat die verantwoordelijkheid binnen zichzelf gevonden moet worden in plaats van te verwachten dat een ander een waarschijnlijk toch niet functionerende pleister plakt.

Geplaatst in Inspiratie | Een reactie plaatsen

De 5 frustraties van teamwork

De 5 frustraties van teamwork is wat mij betreft het boek over teamwork.

In de literatuur is er enorm veel geschreven over teams en teamwork. Maar er is er maar 1 die ik altijd gebruik in mijn werk. En niet alleen als ik met (management) teams werk. Het boek is overigens niet oplossingsgericht geschreven, maar het is eenvoudig het er in te lezen. Want op deze manier leer je er ook van er op een andere manier naar te kijken. Hij geeft in eerste instantie aan wat er niet werkt, waarna de omkering eenvoudig de weg wijst.

1001004006522051
Daarom hieronder een samenvatting. Maar nog beter is het te kopen of te lenen. Het is heel erg leesbaar en zo dik dat je het in 2 avonden uit kunt hebben.
Lees verder

Geplaatst in Boeken | Tags: , , | Een reactie plaatsen

Fan van Brené Brown

Er zijn van die speeches die telkens weer betekenis hebben. Er zijn meerdere redenen waarom ik een groot fan ben van Brené Brown. Haar humor, menselijkheid, kwetsbaarheid en kennis inspireren me zeer. Ze deelt liefdevol rake klappen uit. Confronterend, maar in een heel mooie vorm die ertoe leidt dat je haast wel moet gaan reflecteren op je eigen gedrag en manier van handelen op de onderwerpen die ze aansnijdt. Niet de minste onderwerpen overigens. Ik beveel van harte aan naar haar te luisteren en te kijken.

images

Five times must see!

1. The power of vulnerability
“Brené Brown studies human connection, vulnerability, courage, authenticity, and shame.” is meestal het eerste zinnetje dat je over haar leest. En ze noemt “human connection” onze mogelijkheid tot empathie, bij elkaar horen en liefhebben. In deze miljoenen keren bekeken TED-talk deelt ze haar diepe inzichten op een heel mooie en kwetsbare manier.

The power of vulnerability.

De volgende 4 zijn ook zeer de moeite waard. Lees verder

Geplaatst in Inspiratie, Video's | Tags: , , , , , , | Een reactie plaatsen

‘Open deuren’ inspiratie

Deze galerij bevat 107 foto's.

Overal op internet, op LinkedIn en Facebook het meest, kom je van die goedbedoelde plaatjes tegen die je zouden moeten inspireren. Vaak enorme open deuren, maar soms ook wel raak. In ieder geval met de beste intenties gemaakt en verspreid. … Lees verder

Meer Galerijen | Tags: , | Een reactie plaatsen

Fan van Simon Sinek

Simon Sinek is een van de auteurs en sprekers waar ik zeer door geïnspireerd ben geraakt. Hij is erg actief op social media en er zijn wat mij betreft twee TED-talks die echt de moeite waard zijn om te zien.

Het boek waar hij bekend mee geworden is, Start with why, is in essentie eigenlijk ook erg voor de hand liggend. Hij brengt je direct naar de bron: waarom doen we eigenlijk wat we doen? Zelf, als team of als organisatie. Hij introduceert het begrip The Golden Circle.

Schermafbeelding 2015-07-05 om 20.24.50
Lees verder

Geplaatst in Boeken, Inspiratie, Video's | Tags: , , , | Een reactie plaatsen

Weekbericht, week 27

Deze week heb ik een aantal gesprekken gevoerd die gingen over aansturen. Aansturen is nodig. Graag met de waarom als toelichting en niet te directief. Dat leidt mogelijk tot afhankelijkheid en het is daarom goed de ander aan boord te halen met de waarom. Dat geeft de ander namelijk de mogelijkheid vanuit zichzelf te handelen en autonoom te blijven.

Transparant zijn is wat je van de ander verwacht is altijd goed. Dat voorkomt namelijk teleurstellingen. Want als je impliciet bent in je verwachtingen weet de ander niet altijd hoe te handelen en al zeker niet waarom.

Simon Sinek (ik zal de komende week zijn twee beste video’s online zetten) heeft dat in zijn wekelijkse quote wat mij betreft mooi verwoord.

IMG_0565

Geplaatst in Weekbericht | Tags: , , , | Een reactie plaatsen

Weekbericht, week 26

Deze week was ik in het bos bij het Leersumse Veld in een mooie woning van Staatsbosbeheer voor een Mijn Bosdag week. Dit keer met schitterend weer, ook wel eens leuk.

IMG_0550
Onder andere kwam daar een MT langs dat wilde werken aan het concretiseren van de volgende stap in de ontwikkeling van hun bedrijfsonderdeel. Lees verder

Geplaatst in Mijn Bosdag, Weekbericht | Tags: , , , | Een reactie plaatsen

Een pleidooi voor nieuwsgierigheid

Velen van ons, ook ik, hebben vroeger wel eens gehoord: “niet zo nieuwsgierig zijn”. In mijn geval was dat lastig, want ik ben heel erg nieuwsgierig. Dat bleek niet alleen als peuter door de repeterende vraag: “waarom?” Die kennen we allemaal wel. Maar ik wilde heel vaak en op de meest onmogelijke momenten alles weten. Niet altijd gewaardeerd. En nog steeds moet ik gedoseerd ermee omgaan.

In de loop der jaren heb ik ontdekt en besloten het als een deugd te zien. Als een goede eigenschap. Ik zou nooit mijn vak als organisatiecoach succesvol kunnen uitvoeren zonder mijn grote nieuwsgierigheid. Om samen te kunnen bepalen wat er in een team of een organisatie voor ontwikkeling gewenst is, moeten we elkaar veel vragen stellen en heel erg nieuwsgierig zijn. Lees verder

Geplaatst in Overpeinzing | Tags: | Een reactie plaatsen

Ouders langs de lijn (2): de scheidsrechter

Dit is mijn derde seizoen als Club Scheidsrechter Plus (CS+) in het hockey. Als CS+ ben ik onderdeel van een groep enthousiastelingen op mijn club. Na een interne opleiding en het afleggen van een praktijkexamen kan je toetreden tot deze groep. Wij hebben de ambitie door workshops van onder meer Hoofdklasse Bond-scheidsrechters ons niveau te verhogen. Belangrijk onderdeel is het geven van feedback aan elkaar na afloop van een wedstrijd. Best spannend, maar zeer leerzaam. Met elkaar zorgen we ervoor dat we beter worden. En dat is leuk. Het levert bovendien een verhoging van het plezier in het veld op. Dat is zichtbaar. Ik sta er met mijn neus bovenop. En we leren elkaar ook nog eens beter te reflecteren. Want reflecteren kun je leren. Sterker nog, moet je leren. Maar dat terzijde. Dat is een onderwerp voor weer een volgend blog. Lees verder

Geplaatst in Ouders langs de lijn, Persoonlijk | Tags: , , , , | Een reactie plaatsen